Muzeum Karykatury im. Eryka Lipińskiego planuje ponowne otwarcie na 9 lutego 2021. Widzowie będą mogli zobaczyć wystawę „Teresa Jakubowska. Z życia wycięte”.
Na wystawie zostanie zaprezentowany wybór prac z kolekcji własnej artystki oraz ze zbiorów Muzeum Karykatury. Będą ją tworzyć czarno-białe prace graficzne, głównie linoryty, powstające od lat pięćdziesiątych XX wieku do wczesnych lat dwutysięcznych. Zwiedzający zobaczą między innymi kompozycje inspirowane codziennością PRL-u. To satyryczne komentarze siermiężnej rzeczywistości, widzianej przez pryzmat osobistych doświadczeń kobiety-artystki.
Wystawa „Teresa Jakubowska. Z życia wycięte” to wybór prac z kolekcji własnej artystki oraz ze zbiorów Muzeum Karykatury im. Eryka Lipińskiego. Tworzą ją czarno-białe prace graficzne, głównie linoryty, powstające od lat pięćdziesiątych XX wieku do wczesnych lat dwutysięcznych. Zwiedzający zobaczą między innymi kompozycje inspirowane codziennością PRL-u. To satyryczne komentarze siermiężnej rzeczywistości, widzianej przez pryzmat osobistych doświadczeń kobiety-artystki.
Ekspozycja obejmuje przykłady twórczości będące efektem artystycznych podróży Jakubowskiej – „pamiątki z miast” polskich i zagranicznych, dekoracyjne widoki Warszawy, Krakowa, Paryża, Rzymu czy Florencji. „W przypadku Krakowa w centrum kompozycji znajdujemy ołtarz Wita Stwosza, nagrobki wawelskie i lajkonika. Przedstawienia Paryża czy Rzymu uwzględniają najważniejsze zabytki – to swoisty collage, najlepsze z najlepszych – to, co turysta powinien zobaczyć, np. według przewodnika «Rzym w weekend»” – w katalogu wystawy pisze jej kuratorka Karolina Prymlewicz.
Odmienną treściowo i formalnie część ekspozycji stanowią realizacje wpisujące się w nurt „symboliczno-refleksyjny”. Należą do nich prace tworzone od momentu przeprowadzki Teresy Jakubowskiej do Warszawy w drugiej połowie lat sześćdziesiątych. A wśród nich kompozycja „Miejsce na górze” z 1967 roku, za którą autorka otrzymała Brązową Szpilkę – nagrodę przyznawaną przez redakcję tygodnika „Szpilki”, a także „Majenie idola” i „Przewracanie idola” (dyptyk z 1972 roku) – przedstawienia o ponadczasowym przesłaniu i satyrycznej wymowie.
Dopełnieniem wystawy są – eksponowane po raz pierwszy – matryce graficzne, odsłaniające warsztat pracy grafika.
Poniżej jedna z prac artystki.
